Met de overwinning op DWO van een week eerder reisden de VEP-leeuwinnen deze zaterdag af naar Reeuwijk voor de clash tegen de meiden van RVC ’33.
De meidenselectie kreeg al voor vertrek het e.e.a. te verduren. Van Tessa was reeds bekend dat zij andere verplichtingen had en op het laatste moment moest ook Jorja zich wegens ziekte afmelden.
Met 6 meiden werd koers gezet richting Reeuwijk.
De eerste doelstelling was het overtuigen van de wedstrijdleiding dat 6 tegen 6 een beter alternatief zou zijn voor deze wedstrijd om de kwaliteiten van de meiden te ontwikkelen. Deze was snel overtuigd waarna alleen de tegenstander nog akkoord moest gaan. Voor de ruime selectie van tien meiden maakte drie of vier wissels toch ook niet het verschil waarmee 6 tegen 6 een feit was. De wedstrijd zou worden gespeeld op het hoofdveld van het sportpark. Samen met de opkomende lentezon een schitterende ambiance voor het toegestroomde publiek.
Met Daisy in de eerste helft onder de lat werd de wedstrijd begonnen. Vooraf in de kleedkamer zal ongetwijfeld ook de rest van de opstelling zijn neergezet maar in de praktijk kwam hier weinig van terecht: spitsen liepen achter de middenvelders, verdedigers liepen in het vijandelijk strafschopgebied etc. etc. Tel hierbij op dat de meiden over het algemeen met de koppies naar beneden speelden (wellicht door eerder genoemde tegenslagen) en het behoeft geen uitleg dat het niet heel lekker ging. Toegegeven: de leeuwinnen probeerden het soms wel, de bal viel vaak wel net verkeerd voor VEP en er stond een geweldige keepster aan de kant van RVC maar de tussenstand van 3-0 na twintig minuten spelen was niet eens heel gek.
Een aanval over rechts waarbij het nu wel een keer goed uitpakte eindigde in een voorzet die bij Jasmijn kwam: 3-1!.
Was er dan toch nog iets mogelijk? De meiden geloofden het nog niet zo maar Rob & Sander wel. Wat er in de daaropvolgende tien minuten in de kleedkamer is gezegd zal waarschijnlijk altijd iets tussen de technische staf en speelsters blijven. Dat er een volledig ander zestal het veld op kwam was wel duidelijk. Vanaf de aftrap werd er gestreden voor elke meter en elke bal. De meiden van RVC wisten waarschijnlijk ook niet wat hen overkwam en via twee goals van Anna was binnen vijf minuten de achterstand ongedaan gemaakt: 3-3!
Enkele minuten later dacht Anna een loepzuivere hattrick te maken maar de scheidrechter oordeelde dat de keepster de bal al vast had. Een discutabele beslissing in de ogen van de objectieve VEP-supporters aan de kant van het veld. De vrije trap werd echter slecht weggewerkt waarop Liselotte de bal hard diagonaal inschoot: 3-4! De meiden waren nu pas goed op dreef. Ineens liep het. Daisy en Thirza bleven in achterste zone en lieten er geen bal of RVC-speelster meer door. Jasmijn en Liselotte liepen kilometer na kilometer en Anna was het aanspeelpunt voorin. De driehoekjes werden weer gemaakt en al snel maakte Anna de 3-5 uit een vloeiende aanval door het midden. Toen Jasmijn met een droge punter van afstand de marge op 3 had gezet, leek de overwinning toch niet meer te kunnen ontglippen.
Het grote veld zonder wissels begon nu echter zijn tol te eisen. De tegenstander was duidelijk nog iets fitter en kwam enkele minuten voor tijd toch op 4-6. Toen ze even later zelfs terugkwamen tot 5-6 werd iedereen bij VEP toch onzeker. Het zou toch niet? Zenuwachtig werd er op de klok gekeken. Meer dan 26 minuten al. Waar bleef het eindsignaal? Nog een aanval van RVC eindigde bij een snoekduik van Liz die met gevaar voor eigen leven zich op de bal stortte. Een uittrap moest de bevrijding zijn maar de scheidsrechter liet nog maar doorgaan. Uitgeput moest de VEP-leeuwinnen uiteindelijk toezien hoe de gelijkmaker toch werd gemaakt. Eindstand 6-6 waarbij eigenlijk nog meer was verdiend. Maar met 6 meiden na een 3-0 achterstand en tegen 7 leden van RVC al met al een geweldige comeback waarbij we hopelijk ooit zullen horen wat er in de rust toch door Sander en Rob is gezegd.
Uw verslaggever